Gebied ligt vrij geïsoleerd en is omringd door landbouw en bebouwing. Resterende hoogveengebied ligt aan 3 zijden tussen (hydrologische) bufferzones deels met waterbekkens. Aan noordzijde wordt momenteel een groot deel van de geplande bufferzone ingericht. Aan de westzijde is de bufferzone grotendeels ingericht en aan de zuidzijde wordt de inrichting momenteel voorbereid. Aan de oostzijde, d.w.z. Duitse zijde, vindt nog steeds afgraving plaats, maar ook al vernatting. Er is akkoord bereikt over een 300 m bufferzone; verdere uitwerking loopt momenteel.

De nieuwe lokale grondwatersystemen zorgen wel al voor lokaal herstel in de richting van de oorspronkelijke situatie. Herstel van de landschappelijke samenhang – dus op mesoschaal – is, althans bij benadering, nog mogelijk. Verder herstel van landschapsecologische relaties is afhankelijk van de verdere inrichting en vernatting van de bufferzones. Gradiënten in beperkte mate aanwezig o.a. naar de Hondsrug, potenties voor een gradiënt of laggzone (slenksituatie) in de randzone.

Vanaf 1970, beginnend in Meerstalblok, aanleg van een 1ste systeem van compartimenten met dammen en stuwen. Eind jaren 1970 is aan de noordzijde een stuw geplaatst voor de scheiding van landbouwwater/veenwater. In 1997 was ruim 40 km aan veenkades aangelegd, met duikers en stuwen om het peil nauwkeurig te kunnen regelen.
Na lekkages in 1998 door extreem mat weer zijn oude dammen van hydrologische compartimenten hersteld. In 2002-2006 zijn langs de noord- en oostkant van van de oude kern van het Meerstalblok nieuwe, sterkere kades aangelegd om hogere waterstanden in het gebied te kunnen handhaven zonder gevaar voor kadebreuk.
Het systeem van de zgn. Centrale slenk (voor waterafvoer) en het land van Koopman (40ha landbouwgrond) zijn ingericht in 1997-2003.
Natuurwatersysteem en landbouwwatersysteem aan de noordzijde zijn in 2002-2006 gescheiden; overtollig Bargerveenwater stroomt sindsdien naar het interne hoogwaterbekken dat afwatert op het laagwaterbekken en vervolgens naar de Runde en glastuinbouw.
In de periode 2000-2010 zijn de belangrijkere interne kades verzwaard met bij plagwerk vrijkomend materiaal. Verder zijn vanaf 2010 klinkkades rond het Schoonebeker Veld aangelegd. Recent zijn kleinere bufferzones ingericht en momenteel wordt gewerkt aan grotere bufferzones aan de noord- en zuidzijde van het gebied.

In 2016/'17 is de grenssloot gedempt en wordt hier een nieuwe zand- en leemkade aangelegd, die waterverlies vanuit het Bargerveen naar de lager gelegen Duitse zijde moet verhinderen.

De oude dammen (van vóór 1997) bestonden uit zwartveen dat op het bestaande zwartveenpakket werd gelegd. Na het bezwijken van de veenkades in 1998 na een periode van zeer extreme langdurige regenval zijn de oorzaken onderzocht: hierbij kan kwel vanuit de minerale ondergrond een rol gespeeld hebben, een laag minder kleefkrachtig Scheuchzeriaveen in de ondergrond, en verminderde stabiliteit van de kades door het succes van vernattingsmaatregelen. Zo kon het dus gebeuren dat kades die twintig jaar stabiel waren geweest, minder betrouwbaar waren geworden zonder dat dit was opgemerkt.
Met een goed hydrologisch model en kaart van dammenpatroon, watergangen etc. van een hoogveengebied worden probleemsituaties in hoge mate voorspelbaar en kunnen zonodig, bijv. bij zeer extreme regenval, goede noodmaatregelen worden genomen (provinciale modellen zijn echter vaak te grof). 
De buitenkades van zand met leemlaag en deklaag van zwartveen, die sinds 2005 zijn aangelegd, functioneren goed. De hellingshoek aan de hoogwater/veenzijde bleek te steil (afschuiven van materiaal); dat is destijds gecorrigeerd door extra plagmateriaal op te brengen.

Het was een algemeen leerpunt dat flauwe hellingshoeken en langere stroombanen in hoogvenen aandacht verdienen. Ook is veel geleerd over het geleiden van water in het systeem.
Rond 1990 zijn folieschermen voor het opstuwen gebruikt in het zuidoostelijke vak 24 met kleine meerstallen: ze werkten vernattend maar dit effect was kortstondig, na enkele jaren verschoven ze in het slappe witveen, werden ze opzij gedrukt. Later is door het leggen van een zandkade de situatie in een deel van het vak wel verbeterd.
In de jaren 1982 en 1983 waren er ook experimenten met ondoorlatende veenlaag inbrengen in sloten etc in het Amsterdamsche Veld: het effect ervan verschilde niet met dat van om de 100 m veendammetjes inbrengen. De sloten die gedempt zijn na 1992 werden alleen opgevuld met zand, tot aan de veenbasis, en afgedekt met veen dat ter plekke nog naast de sloot aanwezig was. Dit bleek net zo effectief te zijn als het dempen van de sloten met zwartveen of om de 100 meter een dammetje van zwartveen in te brengen.
Er is intern veel ervaring opgedaan met teamwerk en experimentele probleemoplossing: eerst overleg en planschets, dan kleinschalige veldtest; bij effectief resultaat dan grootschaliger toepassen.